ரெஹ் லிங்கம் பொஆ. 1ஆம் நூற்றாண்டு பிராகிருத மொழி பிராமி கல்வெட்டு உடன்

  "ரெஹ் லிங்கம்" - இந்தியாவின் உத்தரப் பிரதேச மாநிலத்தில், ஃபதேபூர் மாவட்டத்தில் உள்ள ரெஹ் தொல்பொருள் தலத்தில் 1979ஆம் ஆண்டு கண்டுபிடிக்கப்பட்ட ஒரு சிவலிங்ம். இந்த சிவலிங்கம் ஒரு முக்கியமான தொல்பொருள் கண்டுபிடிப்பாகக் கருதப்படுகிறது,  இந்த லிங்கத்தின் அடிப்பகுதியில்  பிராமி எழுத்தில் பிராகிருத மொழி கல்வெட்டு உள்ளது. 

 

 

ரெஹ் லிங்கம் மற்றும் கல்வெட்டு பற்றிய தகவல்கள்

கண்டுபிடிப்பு: ரெஹ் லிங்கம் 1979ஆம் ஆண்டு அலகாபாத் பல்கலைக்கழக மாணவர் டி.பி. ஷர்மாவால், யமுனை நதிக்கரையில், ரெஹ் தொல்பொருள் தலத்தில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது.

இந்த சிவலிங்கம் மணற்கல்லால் (sandstone) ஆனது மற்றும் ஒரு இந்து கோவிலின் கருவறையில் வைக்கப்பட்டிருந்தது, இது உள்ளூர் இந்துக்கள் இதனை முன்பே கண்டுபிடித்து வழிபாட்டில் பயன்படுத்தியிருக்கலாம் என்பதைக் குறிக்கிறது.

கல்வெட்டு: சிவலிங்கத்தின் அடிப்பகுதியில் பிராமி எழுத்தில் ஒரு பகுதியளவு சேதமடைந்த கல்வெட்டு உள்ளது. இதில் மூன்று வரிகள் நன்கு பாதுகாக்கப் பட்டுள்ளன, ஆனால் நான்காவது வரி சேதமடைந்து, அதற்கு கீழே உள்ள வரிகள் (ஏதேனும் இருந்தால்) இழக்கப்பட்டுள்ளன.

இந்த கல்வெட்டு பொமு 2ஆம் நூற்றாண்டு முதல் பொஆ. 2ஆம் நூற்றாண்டு வரையிலான காலத்தில் எழுதப்பட்டதாக, எழுத்து வடிவத்தின் அடிப்படையில் மதிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

வரலாற்று முக்கியத்துவம்: ரெஹ் கல்வெட்டு, புராதன வட இந்தியாவில் சிவனின் அனிகோனிக் (abstract) வடிவமான சிவலிங்க வழிபாடு மற்றும் சைவக் கருத்துக்கள் இருந்ததற்கு ஆதாரமாக உள்ளது.

இது இந்தியாவில் சைவ மதத்தின் ஆரம்பகால வளர்ச்சியைப் புரிந்து கொள்வதற்கு முக்கியமானது.

மெனாண்டர் I பற்றிய விவாதம்:

வரலாற்றாசிரியர் ஜி.ஆர். ஷர்மா (1980) இந்தக் கல்வெட்டு பொமு 2ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்தது என்றும், இது இந்தோ-கிரேக்க மன்னர் மெனாண்டர்-I ஐ குறிப்பிடுவதாகவும் கூறினார். இது உண்மையாக இருந்தால், இந்த சிவலிங்கம் சைவத்தின் மிகப் பழமையான ஆதாரமாக இருக்கும் என்று அவர் வாதிட்டார்.

ஆனால், பி.என். முகர்ஜி மற்றும் ரிச்சர்ட் சாலமன் போன்ற பிற அறிஞர்கள் இந்த விளக்கத்தை ஏற்கவில்லை. அவர்கள், மெனாண்டர் என்ற அடையாளம் தவறான புனைவு (interpolation) மற்றும் பிழையான பகுப்பாய்வின் அடிப்படையில் உள்ளது என்று வாதிடுகின்றனர். குறிப்பாக, நான்காவது வரியில் மெனாண்டர் என்ற பெயர் இல்லை என்றும், ஷர்மாவின் கருதுகோள் ஆதாரமற்றது என்றும் கூறுகின்றனர்.

மேலும், கல்வெட்டில் உள்ள "மன்னர்களின் மன்னர்" (King of Kings) என்ற பட்டம் இந்தோ-கிரேக்க மன்னர்களால் பயன்படுத்தப்படவில்லை; இது பார்த்தியர்கள் அல்லது குஷாண மன்னர்களால் (குறிப்பாக விம கட்ஃபிசஸ், பொஆ 90–100) பயன்படுத்தப்பட்டது. எனவே, இந்தக் கல்வெட்டு கிபி 1ஆம் நூற்றாண்டு அல்லது அதற்குப் பிறகு உருவாக்கப்பட்டிருக்கலாம் என்று கருதப்படுகிறது.

இடம்: ரெஹ் தொல்பொருள் தலம் யமுனை நதியின் இடது கரையில், மதுராவிலிருந்து சுமார் 350 கிமீ தொலைவிலும், கௌசாம்பியிலிருந்து 96 கிமீ தொலைவிலும் அமைந்துள்ளது.

தற்போதைய நிலை: சிவலிங்கம் ஒரு கோவிலில் வைக்கப்பட்டிருந்தது, ஆனால் அதன் தற்போதைய நிலை குறித்து கூடுதல் தகவல்கள் பொதுவெளியில் கிடைக்கவில்லை.

இந்தக் கல்வெட்டு தொல்பொருள் ஆய்வாளர்களிடையே முக்கியமான ஆய்வுப் பொருளாக உள்ளது, ஆனால் அதன் முழு உள்ளடக்கம் மற்றும் பொருள் இன்னும் முழுமையாக புரிந்து கொள்ளப்படவில்லை.

ரெஹ் லிங்கம் ஒரு முக்கியமான தொல்பொருள் கண்டுபிடிப்பாகும், இது புராதன இந்தியாவில் சிவ வழிபாட்டின் இருப்பை உறுதிப்படுத்துகிறது. இதன் கல்வெட்டு குறித்து அறிஞர்களிடையே விவாதங்கள் உள்ளன, குறிப்பாக மெனாண்டர் I உடனான தொடர்பு பற்றி, ஆனால் இது சைவத்தின் தொன்மையை அறிய உதவும் ஒரு மதிப்புமிக்க ஆதாரமாக உள்ளது. மேலும் தகவல் தேவைப்பட்டால், இந்திய தொல்லியல் ஆய்வு மையத்தின் (ASI) ஆவணங்கள் அல்லது தொல்பொருள் ஆய்வு நூல்களைப் பார்க்கலாம்.

The Reh Shivalinga and its inscription :-

The Inscription in this Shivalinga attests to the Shaivite tradition being prevalent in North India even in Pre Common Eras. The inscription has been published in depth as the linga is similar to the two plain Shivalingas found around Mathura archaeological sites, one at the Kankali Tila site and the other from Bhutesvara and both are dated to the 1st-century BCE. Given the distance of 350 kilometres (220 mi) between Mathura and Reh ( near Kausambhi) the discovery suggests that the Shaivite tradition was Pan-Gangetic. The Reh linga adds to the extensive Brahmanical imagery that has been discovered and attributed to the ancient Mathura school.

Image 1 - The Shivalinga when it was encrypted first in 1976

Image 2 - The Shivalinga after being reinstated in a local temple with most of it buried under plastered enclosure.

Image 3 - Reh inscription Prakrit in Sanskritised script

Image 4 - Shivalinga in Mathura museum from Kankali Tila, 1st century BCE.

The Reh inscription was found on a Shivalinga in a small Hindu temple. The Archaeology team under DP Sharma was working on a large mound on the left banks of Yamuna ( DP Sharma was a research student of Allahabad University ) in Reh ( pronounced Ren), Fatehpur district, Uttar Pradesh, in the Ganges valley. The site is about 96 km west of Kausambi and 350 km South-east of Mathura, on the left bank of the Yamuna river. After the inscription was read and documented the Linga was reinstalled in a temple in the same place much against the efforts of Archaeology department within a week among much ceremonial formalities. Moreover most of the Shivalinga was buried under the ground with only a small portion of the Nut left above and fixed with concrete and plaster all around.

Inscription :-

The fragmentary Brahmi script inscription is on the bottom of the polished Shivalinga shaft of sandstone that was at some point cutout from its original location. Three of its lines are well preserved, the fourth is at the edge of where the linga was cut off and is damaged. Other lines if any below the fourth line are lost. The Shivalinga, at the time of the inscriptions discovery, was to be consecrated in a temple. This suggests that the local Hindus may have unearthed the Shivalinga with its inscription quite some time ago. The cascade of interest and the antiquity of the Shivalinga led the temple authorities to formally consecrate the Shivalinga in the sanctum of the temple at short notice. The inscription is now no longer viewable. Only photographs taken at the time of its discovery are the current source of records on Reh inscription.

The Shivalinga on which the Reh inscription is found is referred in scholarly literature as the "Reh Linga". It is seen to be composed of three parts, according to Doris M. Srinivasan, with a dome of 68 centimetres (27 in), shaft of 77 centimetres (30 in) and rest being the base that was presumably part of the foundation where the linga was installed. Sharma estimated that the total length of the linga before it was broken may have been about 251 centimetres.

Dating of Inscription:-

G.R. Sharma proposed that the Reh inscription is from the 2nd-century BCE and is related to the Indo-Greek king Menander, which if true would make the linga the oldest known Shaivism artifact as well as support Sharma's theory that Greek heritage king and his army "invaded Ganges valley and were responsible for widespread devastation and pillaging of ancient India", a "holocast" destruction of Buddhist sites and historic change in India's economic, social and religious landscape. Later scholars do not agree with this dating or Sharma's interpretation. According to other scholars, Sharma's identification with Menander is based on interpolation and in flawed synthesis. Setting aside Sharma's interpretation and analysis, the epigraphical evidence confirms that the Reh Linga and inscription was created sometime between the 2nd century BCE and 2nd century CE. Doris Meth Srinivasan states that the evidence suggests this can be further narrowed down to 1st-century BCE and 1st century CE.

The inscription reads:

mahārājasa rājarājasa

mahāṁtasa trātārasa dhāṁmī

kasa Jayaṁtasa ca Apra

– Reh Inscription, 1st-century BCE to 1st-century CE

Sharma has extrapolated the badly damaged fourth line of the inscription, to suggest that the Reh inscription may originally have been:

mahārājasa rājarājasa

mahāṁtasa trātārasa dhāṁmī

kasa Jayaṁtasa ca Apra

[jitasa] Minānada[de?]rasa....

– Extrapolated Reh Inscription.

Translation :-

Assuming Sharma's reading of "Menander" is correct, states Frank Holt, the Brahmi script inscription translates to

Of the king of kings, Great Savior, Just, Victorious, and Invincible, [Menander]

Holt states that Sharma's reading of Menander's name is questionable. Bivar agrees.

According to G.R. Sharma, the inscription is an exact and word-for-word translation of a Greek title:

"BASILEOS BASILEON

MEGALOU SOTEROS

DIKAIOU NIKETOROU KAI ANIKETOU

MENANDROU"

Sharma thereafter combines his interpretation and synthesis into a book that reconstructs the history of Yamuna region and Menander. He cites "invasion layers", "conflagration layers" and "double tanged arrows" to present the theory that the Greeks led by Menander devastated the region. Bivar, in his review of "Reh inscription"- triggered Sharma's book, states that the book's thesis is "[Menander] caused merciless burning of towns, complete destruction of buildings, the consequent exodus of the surviving, wanton slaughter of men, women and children, plundering of towns and villages, destruction of industry, (...)."

Other authors however have pointed that the reading of Menander is questionable and that Sharma did not provide any photo, evidence or justification for interpreting the fourth line to be Menander.

According to Parmeshwari Lal Gupta, the Sharma's discovery is important but his analysis is flawed on many levels. First, the damaged fourth line does not state "[jitasa] Minānada[de?]rasa...." at all, by "any flight of imagination", and it is Sharma's construction to support his hypothesis of "valiantly wicked Yavanas marching along Mathura to Pataliputra". Second, state Gupta and other scholars, Sharma's argument of the inscription being a Prakrit translation of a phrase found in Greek is interesting, but this phrase was never used by Menander or any Indo-Greek king on any coin or any artifact. Actually the Greco-Bactrians or the Indo-Greeks never used the expression "King of Kings" which was characteristic of Parthian rulers; it was first used in India by an Indo-Scythian ruler named Maues (85–60 BCE). The phrase in the Reh inscription is found only in an inscription found in Kamra in Afghanistan for a Kushana ruler. The earliest king that this inscription can be dated with is Wima Kadphises (90–100 CE) and the inscription on a Shivalinga may have nothing to do with any invasion, massacre or destruction. Bivar, in contrast, states that the elaborate title may be more appropriate and expected from Apollodotus II or Hippostratus.

This post is scripted from Wikipedia information and GR Sharma's book.

Images are from "G.R. Sharma (1980), Reh Inscription Of Menander And The Indo-greek Invastion Of The Ganga Valley, Abinash Prakashan, Allahabad University". Image of Kankali Tila Shivalinga in Mathura museum is from Googl

இந்தியாவின் மிகப் பழமையான முண்டேஸ்வரி தேவி கோவில் - பீகார் - கைமூர் - ராம்கர் கிராமத்தில்

முண்டேஸ்வரி கோவில், ராம்கர், பீகார்: ஒரு விரிவான ஆய்வு

 முண்டேஸ்வரி தேவி கோவில் (Mundeshwari Devi Temple) இந்தியாவின் பீகார் மாநிலத்தில், கைமூர் மாவட்டத்தின் ராம்கர் கிராமத்தில், முண்டேஸ்வரி மலையின் உச்சியில் (608 அடி/185 மீ உயரத்தில்) அமைந்துள்ள ஒரு பழமையான இந்து கோவிலாகும். இது இறைவன் சிவன் மற்றும் சக்தி (துர்கை) வழிபாட்டிற்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்ட புனித தலமாகும். இந்தியாவின் மிகப் பழமையான செயல்படும் கோவில்களில் ஒன்றாகக் கருதப்படும் இக்கோவில், இந்திய தொல்பொருள் ஆய்வு மையத்தால் (ASI) 1915 முதல் பாதுகாக்கப்பட்ட தொல்பொருள் நினைவுச்சின்னமாக உள்ளது. 

உலகின் 'பழமையான செயல்பாட்டு' கோயிலாகக் கருதப்படுகிறது.

முண்டேஸ்வரி தேவி கோயில் சிவன் மற்றும் சக்திக்கு அர்ப்பணிக்கப் பட்டுள்ளது மற்றும் முண்டேஸ்வரி மலைகளில் அமைந்துள்ளது. இந்த கோயிலில் விநாயகர், சூரியன் மற்றும் விஷ்ணுவின் தெய்வங்களும் உள்ளன. இந்திய தொல்பொருள் ஆய்வு மையம் (ASI) இந்த கோயிலை கி.பி 108 ஆம் ஆண்டுக்கு முந்தையது மற்றும் 1915 முதல் பாதுகாக்கப்பட்ட நினைவுச் சின்னமாக இருந்து வருகிறது. முண்டேஸ்வரி கோயில் நாகரா பாணி கோயில் கட்டிடக்கலையின் பழமையான மாதிரியாகும்.

 

கி.பி ஏழாம் நூற்றாண்டில், சைவம் பரவலான மதமாக மாறியது, மேலும் ஒரு சிறிய தெய்வமாக இருந்த வினிதேஸ்வரர் கோயிலின் தலைமை தெய்வமாக உருவெடுத்தார். அவரைக் குறிக்கும் சதுர் முகலிங்கம் (நான்கு முகங்களைக் கொண்ட லிங்கம்) கோயிலில் மைய இடம் வழங்கப்பட்டது, அது இப்போதும் கூட உள்ளது.

இந்தக் காலகட்டத்திற்குப் பிறகு, கைமூர் மலைகளின் அசல் குடியிருப்பாளர்களான சக்தி வாய்ந்த பழங்குடி இனமான சேரோஸ், அதிகாரத்திற்கு வந்தது. சேரோஸ் மக்கள் சக்தியை வழிபடுபவர்கள், மகேஷ்மர்தினி மற்றும் துர்கா என்றும் அழைக்கப்படும் முண்டேஸ்வரியால் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தப்படுகிறார்கள். முண்டேஸ்வரி கோயிலின் முக்கிய தெய்வமாக மாற்றப்பட்டார். இருப்பினும், முகலிங்கம் இன்னும் கோயிலின் மைய இடத்தைப் பிடித்துள்ளார். எனவே, துர்க்கையின் உருவம் கோயிலின் ஒரு சுவரில் ஒரு இடத்தில் நிறுவப்பட்டது, அங்கு அது இன்றுவரை உள்ளது, அதே நேரத்தில் முகலிங்கம் ஒரு மைய நிலையில் இருந்தாலும் துணை தெய்வமாக உயிர்வாழ்கிறது.

 முண்டேஸ்வரி கோயில் - உலகின் மிகப் பழமையான செயல்பாட்டு கோயில்

இது சிவன் மற்றும் சக்தி வழிபாட்டிற்காக அர்ப்பணிக்கப்பட்ட ஒரு பழங்கால கோயில் மற்றும் பீகாரில் உள்ள பழமையான இந்து கோயில்களில் ஒன்றாகக் கருதப்படுகிறது. மா முண்டேஸ்வரி மந்திர்

 

இந்தியாவின் பீகார் மாநிலம் கைமூர் மாவட்டத்தில் உள்ள கௌராவில், சிவன் மற்றும் சக்தி தேவியின் வழிபாட்டிற்காக அர்ப்பணிக்கப்பட்ட ஒரு பழங்கால கோயில் உள்ளது. இது இப்பகுதியில் உள்ள பழமையான கோயில்களில் ஒன்றாகவும், உலகின் மிகப் பழமையான "செயல்படும்" கோயிலாகவும் கருதப்படுகிறது. இது இந்திய தொல்பொருள் ஆய்வு மையம் (ASI) அமைத்த கல்வெட்டின் படி, கி.பி 108 ஆம் ஆண்டுக்கு முந்தைய முண்டேஸ்வரி கோயில் ஆகும். இருப்பினும், கோயில் தற்போது சேதமடைந்துள்ளது மற்றும் தொடர்ந்து புதுப்பிக்கப்பட்டு வருகிறது.

முண்டேஸ்வரி கோயிலின் புவியியல்

கைமூர் மாவட்டத்தில் 608 அடி உயரத்தில் முண்டேஸ்வரி மலையில் இந்த கோயில் அமைந்துள்ளது. சோன் நதிக்கு அருகில், முண்டேஸ்வரி மலையில் உள்ள கோயிலைப் பற்றி பேசும் நினைவுச்சின்னங்கள் உள்ளன.

முண்டேஸ்வரி கோயிலை எப்படி அடைவது

பாட்னா, கயா அல்லது வாரணாசி வழியாக சாலை வழியாக மட்டுமே நீங்கள் அங்கு செல்ல முடியும். அங்கிருந்து, மோகனியா பபுவா சாலை ரயில் நிலையத்திற்குச் செல்ல வேண்டும். பின்னர், அங்கு செல்ல ரயிலில் 22 கி.மீ தூரம் சாலை வழியாக பயணிக்க வேண்டும்.

முண்டேஸ்வரி கோயிலின் கட்டிடக்கலை

இந்த கோயில் ஒரு அரிய, எண்கோண திட்டத்தில் கட்டப்பட்டுள்ளது மற்றும் கல்லால் ஆனது. நாகரா பாணியில் கட்டப்பட்ட இது, பீகாரில் அந்த பாணியின் ஆரம்பகால மாதிரியாகும். நான்கு பக்கங்களிலும் பெரிய கதவுகள் அல்லது ஜன்னல்கள் மற்றும் மற்ற நான்கு பக்கங்களிலும் சிலைகளை வரவேற்க சிறிய இடங்கள் உள்ளன. கோபுரம் அழிக்கப்பட்டது, ஆனால் புதுப்பிக்கும் பணி நடந்து வருகிறது. ஒரு கூரை ஏற்கனவே கட்டப்பட்டுள்ளது. உட்புற சுவர்களில் குவளை மற்றும் இலை வடிவமைப்புகளால் செதுக்கப்பட்ட இடங்கள் மற்றும் தழைக்கூளங்கள் உள்ளன.

முண்டேஸ்வரி தேவி கோயிலின் பக்கவாட்டு சுவர்

கோயிலின் நுழைவாயிலில் துவாரபாலகர்கள், கங்கை, யமுனை மற்றும் பிற மூர்த்திகளின் சிற்பங்கள் உள்ளன. கோயிலின் கருவறையில் உள்ள முக்கிய தெய்வங்கள் தேவி முண்டேஸ்வரி மற்றும் சதுர்முகர் (நான்கு முகம் கொண்ட) சிவலிங்கம். கருவறையின் மையத்தில் சிவலிங்கத்துடன், உள்ளே அசாதாரணமாக வடிவமைக்கப்பட்ட கல் பாத்திரங்கள் நிறுவப்பட்டுள்ளன, மேலும் தேவி முண்டேஸ்வரி பத்து கைகளை ஏந்திய சின்னங்களுடன் எருமை மீது சவாரி செய்வது (மகிஷாசுர மர்த்தினி) காணப்படுகிறது. விநாயகர், சூரியன் மற்றும் விஷ்ணுவின் பிற சிற்பங்களும் செதுக்கப்பட்டுள்ளன.

ஆனால் கோயிலின் பெரும்பகுதி சேதமடைந்துள்ளது, மேலும் சிறிய துண்டுகள் மட்டுமே எஞ்சியுள்ளன. எனவே, இந்த கோயில் ASI இன் அதிகார வரம்பிற்கு உட்பட்ட தொல்பொருள் ஆராய்ச்சியாளர்களுக்கு ஆய்வுப் பொருளாக இருந்து வருகிறது.

வழிபாடு

அந்த நாட்களில், உலகின் பழமையான செயல்பாட்டு இந்து கோவிலாகக் கருதப்படுவதால், சடங்குகள் மற்றும் வழிபாடுகள் செய்யப்பட்டு வருகின்றன. ஒவ்வொரு ஆண்டும், குறிப்பாக ராமநவமி மற்றும் சிவராத்திரியின் போது, ​​இங்கு இன்னும் ஏராளமான பக்தர்கள் வருகை தருகின்றனர். நவராத்திரியின் போது, ​​ஒரு பெரிய மேளா ஏற்பாடு செய்யப்பட்டு ஆயிரக்கணக்கான யாத்ரீகர்கள் வருகை தருகின்றனர். கிழக்கு இந்தியாவில் வேரூன்றிய தேவி முண்டேஸ்வரி வடிவத்தில் சக்தி வழிபாட்டுடன் தாந்த்ரீக வித்யா நடைமுறை காணப்படுகிறது.

1. வரலாறு மற்றும் தோற்றம்

முண்டேஸ்வரி கோவில் கி.பி. 625 இல் கட்டப்பட்டதாக இந்திய தொல்பொருள் ஆய்வு மையத்தின் தகவல் பலகை குறிப்பிடுகிறது, இதை உறுதிப்படுத்தும் வகையில் கி.பி. 625 காலத்தைச் சேர்ந்த கல்வெட்டுகள் கோவிலில் காணப்படுகின்றன. சில அறிஞர்கள் இதை முற்கால குப்தர் (4-6ஆம் நூற்றாண்டு) அல்லது பிற்கால குப்தர் காலத்துடன் இணைக்கின்றனர், இது இந்தியாவின் மிகப் பழமையான செயல்படும் கோவிலாகக் கருதப்படுவதற்கு காரணமாகிறது.

• பெயரின் தோற்றம்: புராணப்படி, அன்னை பராசக்தி இந்த இடத்தில் முண்டா என்ற அரக்கனை வதம் செய்ததால், இவ்வம்மன் "முண்டேஸ்வரி" எனப் பெயர் பெற்றார். மற்றொரு விளக்கம், "மண்டலேஸ்வரி" (துர்கை) என்ற பெயர் காலப்போக்கில் "முண்டேஸ்வரி" ஆக மருவியதாகக் கூறுகிறது, மேலும் இது முண்டா என்ற புராண அரக்கனுடன் தொடர்புபடுத்தப்பட்டது. 

• வரலாற்று முக்கியத்துவம்: கோவிலைச் சுற்றியுள்ள மலையில் மத மற்றும் கல்வி மையங்கள் இருந்ததாக தொல்பொருள் ஆய்வுகள் காட்டுகின்றன. மண்டலேஸ்வர் (சிவன்) கோவில் மையக் கோவிலாகவும், முண்டேஸ்வரி (துர்கை) தெற்குப் பகுதியில் அமைந்திருந்ததாகவும் கருதப்படுகிறது.

 

2. கோவிலின் கட்டிடக்கலை

முண்டேஸ்வரி கோவில் இந்தியக் கோவில் கட்டிடக்கலையின் ஆரம்ப வடிவங்களைப் பிரதிபலிக்கிறது, இது குப்தர் காலத்தின் நாகர பாணியுடன் ஒத்துப்போகிறது.

• அமைப்பு: கோவில் எண்கோண வடிவில் (அஷ்டகோணம்) கட்டப்பட்டுள்ளது, இது இந்தியக் கோவில்களில் அரிதான அம்சமாகும். இது ஒரு சிறிய மண்டபத்தையும், கருவறையையும் (கர்ப்பகிரகம்) கொண்டுள்ளது.
• சிலைகள்:
• மையக் கருவறையில் சிவலிங்கம் உள்ளது, இது மண்டலேஸ்வர் (சிவன்) வழிபாட்டைக் குறிக்கிறது.
• துர்கையின் சிலை (முண்டேஸ்வரி தேவி), சிங்க வாகனத்தில் அமர்ந்து, அரக்கனை வதம் செய்யும் வடிவில் காணப்படுகிறது. இது பின்னர் கிழக்கு அறையில் பாதுகாக்கப்பட்டது, ஏனெனில் மூலச் சிலை சேதமடைந்தது. 

• கல்வெட்டுகள்: கோவிலில் காணப்படும் கி.பி. 625 காலத்து கல்வெட்டுகள், கோவிலின் பழமை மற்றும் வரலாற்று முக்கியத்துவத்தை உறுதிப்படுத்துகின்றன. இவை பெரும்பாலும் சமஸ்கிருதத்தில் உள்ளன.
• நிலப்பரப்பு: கோவில் சோன் மற்றும் சுர்வுவாரா நதிகளின் சங்கமத்தில், இயற்கை அழகு சூழ அமைந்துள்ளது, இது ஆன்மீக மற்றும் அழகியல் மதிப்பை உயர்த்துகிறது.

3. மத முக்கியத்துவம்

முண்டேஸ்வரி கோவில் சைவம் (சிவன்) மற்றும் சாக்தம் (சக்தி) ஆகிய இரு மரபுகளையும் இணைக்கிறது, இது இந்தியாவின் பலதெய்வ வழிபாட்டு மரபை பிரதிபலிக்கிறது.

• சிவன் மற்றும் சக்தி வழிபாடு:
• கோவில் சிவனை மண்டலேஸ்வரராகவும், துர்கையை முண்டேஸ்வரி தேவியாகவும் வணங்குகிறது. இது சைவ-சாக்த ஒருங்கிணைப்பை காட்டுகிறது, இது தமிழகத்தின் சைவ சித்தாந்தத்துடன் ஒத்திருக்கிறது.
• பக்தர்கள் இங்கு துர்கையை அன்னை பராசக்தியாகவும், மகிஷாசுரமர்த்தினியாகவும் வணங்குகின்றனர்.
• புராணக் கதை: முண்டேஸ்வரி தேவி, முண்டாவை வதம் செய்த அன்னையாக புராணங்களில் குறிப்பிடப்படுகிறார், இது துர்கையின் அரக்கர் அழிப்பு சக்தியை வெளிப்படுத்துகிறது.
• அதிசயம்: கோவிலில் தினமும் நடைபெறும் ஒரு அதிசயமாக, பக்தர்கள் சில சமயங்களில் அம்மனின் சிலையில் தெய்வீக ஒளி அல்லது அற்புதங்களை உணர்வதாகக் கூறுகின்றனர், இது அன்னையின் அருளாகக் கருதப்படுகிறது.

4. திருவிழாக்கள்

முண்டேஸ்வரி கோவிலில் முக்கிய திருவிழாக்கள் ஆன்மீக மற்றும் கலாச்சார முக்கியத்துவம் வாய்ந்தவை:

• நவராத்திரி: ஒன்பது நாட்கள் கொண்டாடப்படும் இத்திருவிழாவில், முண்டேஸ்வரி தேவியின் பல்வேறு வடிவங்கள் வணங்கப்படுகின்றன. விஜயதசமி அன்று பக்தர்கள் கூட்டம் அதிகமாக இருக்கும்.
• மகா சிவராத்திரி: சிவனுக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்ட இந்நாளில், சிவலிங்கத்திற்கு சிறப்பு அபிஷேகங்களும் பூஜைகளும் நடைபெறுகின்றன.
• ராம நவமி: இந்தியாவின் பல பகுதிகளிலிருந்து பக்தர்கள் ராமரின் பிறப்பைக் கொண்டாட இங்கு வருகின்றனர், இது கோவிலின் பரந்த மத முக்கியத்துவத்தை காட்டுகிறது.

இந்த திருவிழாக்கள் தமிழகத்தில் கொண்டாடப்படும் நவராத்திரி மற்றும் சிவராத்திரி போன்றவற்றுடன் ஒத்துப்போகின்றன, இது தமிழ் பக்தர்களுக்கு இக்கோவிலை அணுகுவதற்கு ஒரு கலாச்சார இணைப்பை வழங்குகிறது.

5. அணுகல் வழிகள்

முண்டேஸ்வரி கோவிலை அடைய பல்வேறு போக்குவரத்து வழிகள் உள்ளன:

• சாலை வழி:
• பாட்னா (217 கி.மீ), கயா, அல்லது வாரணாசி ஆகிய நகரங்களிலிருந்து சாலை மூலம் கோவிலை அடையலாம்.
• மோகனியா-பாபுவா சாலை ரயில் நிலையத்திலிருந்து (22 கி.மீ) கார், ஜீப், அல்லது பைக் மூலம் நேரடியாக கோவிலுக்கு செல்லலாம்.
• ரயில் வழி:
• அருகிலுள்ள ரயில் நிலையம் மோகனியா (பாபுவா சாலை), ஹவுரா-புது டெல்லி கிராண்ட் கார்ட் பாதையில் அமைந்துள்ளது.
• விமான வழி:
• வாரணாசியில் உள்ள லால் பகதூர் சாஸ்திரி பன்னாட்டு விமான நிலையம் (100 கி.மீ) கோவிலுக்கு அருகிலுள்ள விமான நிலையமாகும்.
• மலைப்பயணம்: கோவிலுக்கு மலையின் கீழிருந்து இரண்டு வழிகள் உள்ளன:

1.     படிக்கட்டுகள் மூலம் மலையேறுதல்.

2.     சாலை வழியாக வாகனத்தில் நேரடியாக செல்வது. தற்போது பக்தர்களின் வசதிக்காக ரோப் வே (ropeway) மற்றும் ஓய்வு அறைகள் அமைக்கப்பட்டு வருகின்றன.

7. தற்கால நிலை மற்றும் பாதுகாப்பு

• இந்திய தொல்பொருள் ஆய்வு மையம்: 1915 முதல் ASI இக்கோவிலை பாதுகாக்கிறது, இதன் மூலம் கட்டிடக்கலை மற்றும் கல்வெட்டுகள் பாதுகாக்கப்படுகின்றன.
• மேம்பாடுகள்: பக்தர்களின் வசதிக்காக, பீகார் மாநில அரசு ரோப் வே, ஓய்வு அறைகள், மற்றும் சாலை மேம்பாடுகளை மேற்கொண்டு வருகிறது.
• சுற்றுலா: கோவிலின் இயற்கை அழகு மற்றும் வரலாற்று முக்கியத்துவம் காரணமாக, இது உள்நாட்டு மற்றும் வெளிநாட்டு சுற்றுலாப் பயணிகளை ஈர்க்கிறது.

8. முடிவு

முண்டேஸ்வரி தேவி கோவில், பீகார் மாநிலத்தின் ராம்கர் கிராமத்தில் உள்ள ஒரு தொன்மையான ஆன்மீக தலமாக, இந்தியாவின் மிகப் பழமையான செயல்படும் கோவில்களில் ஒன்றாக விளங்குகிறது. சிவன் மற்றும் சக்தி வழிபாட்டை இணைக்கும் இக்கோவில், கி.பி. 625 காலத்து கல்வெட்டுகளுடன் வரலாற்று முக்கியத்துவம் பெறுகிறது. அதன் எண்கோண கட்டிடக்கலை, துர்கையின் மகிஷாசுரமர்த்தினி வடிவம், மற்றும் நவராத்திரி, சிவராத்திரி போன்ற திருவிழாக்கள் பக்தர்களை ஈர்க்கின்றன.